Category: Analiza

Pas goditje së fortë që mori nga Këshilli i Europës, për çështjen e hapjes së negociatave, Edi Rama, i është rikthyer sërish provokimeve, dhe shantazhit me spont, ndaj Bashkimit Europian.

Kur pa që dështoi në propagandën e tij, “për përdorim të brendshëm”, që të shiste kushtet e panegociueshme të cilat ja përcaktojnë qartë, se nëse qeveria që drejton nuk shkëputet nga lidhjet me krimin e organizuar dhe mafien ekonomike, dyert e BE-së nuk do të hapen, ai ju rikthye avazit të “faktorëve të tretë”.

Kështu gjatë pjesëmarrjes në inaugurimin e mikut të tij special Erdogan si president, ai në mënyrë malinje, lejoi që në media të publikohen një foto e tij në krah të kryeministrit rus Dimitri Medvedev, të ngrefosur të dy në rreshtin e parë të të ftuarve. Gjithashtu u kujdes që të përhapen lajme, se mund të ketë pasur edhe një takim “kokë më kokë” me krahun e djathtë të Putin, se marrja me vete e ministrit Gjiknuri nuk ishte rastësi, etj, etj.

Të gjitha këto i bëri në kuadër të propagandës së tij, “për përdorim të jashtëm”, sepse në faqen e tij në Facebook dhe ERTV, nuk shpërndau as lajme dhe as foto të këtij evenimenti. Ashtu si ka bërë gjithmonë me këto lloj takimesh, veçanërisht ato me Erdogan, enkas i lë në mjegull për shqiptarët që e kanë votuar; i konsideron vetëm si një axhendë personale, kurse nga ana tjetër u dërgon mesazh liderëve të BE-së, se diçka e madhe mund të ndodh në Shqipëri dhe rajon, nëse ata nuk e shtrëngojnë fortë këtë lider të madh që e kërkon edhe turku, edhe rusi, edhe kinezi!

Përveç këtyre sinjale butaforeske, kryeministri ynë i cili tashmë e ka siguruar një vend nderi si personazh anektodik në kancelaritë dhe mediat kryesore të Europës, ju rikthye sërish “armës” së tij më të fortë; asaj të karagjozit tashmë, që dikur e shiste si “lideri ndryshe”.

Në vend që të shkonte në samitin e radhës për Ballkanin Perëndimor me premtimin, se do të zbatonte rekomandimet e Këshillit Europian dhe me projekte për vendin e tij, u rishfaq me atletet e tij Adidas!

Sërish e vuri Shqipërinë në qendër të mediave më të mëdha të kontinentit, si një vend që ka për kryeministër një karagjoz që nuk vetëpërmbahet, as në takime të tilla të nivelit të lartë. Me shfaqjen e tij në këtë mënyrë karnavaleske, kujton se u tregon liderëve të BE, se mesazhet dhe qëndresën e tyre, që ai të korrigjoj në mënyrë drastike qeverisjen e tij, e ka marrë me sportivitet dhe nuk ja ndjen për kushtet që i vënë.

Ky është struci që qeveris “vendin e shqiponjave”; kokën në baltën e krimit dhe korrupsionit, kurse këmbët me Adidas e pendët me ngjyra, përpjetë!

Anija Vlora, njësoj si një çerekshekulli më parë

Në agim të viteve ‘90, një anije me emrin e qytetit të flamurit, Vlora, me 30 mijë njerëz të bërë shuk mbi njëri-tjetrin, në bark të saj, mbeti metafora më e fortë e dëshpërimit të madh të shqiptarëve që braktisën vendin.

Ishin kohë të rënda, me shumë varfëri… pesimizëm. Në kalendat e historisë,ky udhëtim, gati biblik drejt Perëndimit, u arkivua si Eksodi i madh. Por që atëherë e deri tani, ka ndryshuar mënyra, po jo Akti. Dhe Anija Vlora, është kthyer si fantazmë për të na treguar diçka….

Megjithëse kanë kaluar më shumë se dy dekada, shqiptarët,të shumtë në numër kërkojnë sërish të emigrojnë. Sipas të dhënave zyrtare,vetëm në vitin 2015, në vendet e BE-së kërkuan azil rreth 70 mijë vetë dhe deri në fund të 2016-s janë larguar 350 mijë shqiptarë. Mijëra të tjerë kanë ikur legalisht, të tjerë përmes lotarive dhe disa të tjerë nëpërmjet “gomoneve”të propagandës qeveritare me oferta pune jashtë vendit.

Sot është fakt se1/3 e shqiptarëve jetojnë jashtë vendit dhe 80% e emigrantëve,sipas INSTAT, ishin me arsim të lartë dhe të mesëm. Gati të gjithë u larguan për të plotësuar nevojat bazë. Por, nëse dikur emigrimi ishte shpëtimi më i madh i ekonomisë për shkak të të ardhurave që vinin nga remitancat, sot largimi është dëmi më i madh, pasi shumica e tyre janë kapitali human më i kualifikuar, për të cilin janë investuar para, por që nuk mund t’i kthehen mbrapsht ekonomisë si vlerë e shtuar për t’u rritur.

Për të kuptuar peshën e faktit, ju sjellim ndër mend kalkulimet e FMN-së, e cila arriti në përfundimin se gjatë viteve 1995-2012, largimi i shqiptarëve ka sjellë efekt negativ 18 për qind në PPB dhe se efekt 16 për qind vjen nga largimi i forcës së kualifikuar. Dhe vetëm për këtë fakt, rritja ekonomike nuk duhet të ishte rreth 3 për qind, por 9 për qind(i referohemi së njëjtës periudhë). Ndërkohë, rritja e të larguarve dhe shtesa negative e popullsisë në moshë për të punuar, po ngre përpara vendit sfidën më të madhe: A jemi në rrezik? A po punojmë për të rritur mirëqenien apo do të biem në skllavëri ekonomike të vetvetes?

Në brendësi të këtij numri, revista “Monitor” i jep më në hollësi pasojat në ekonomitë këtij eksodi të rilindur, përmes tregimit nga vetë sipërmarrësit. Qeveria mundohet të shpjegojë të kundërtën. Në disa raste e injoron emigracionin dhe në raste të tjera, tregohet cinike kur kërkon të na bindë përmes të huajve se sa mirë jetohet në Shqipëri e në disa raste të tjera kthehet në agjenci emigracioni, ku i fton shqiptarët e kualifikuar, që të punojnë jashtë.

Ky injorim politik ndaj asaj që po ndodh me emigracionin nuk po i ndihmon vendimmarrësit të orientohen drejt,por në disa raste i bënë ata qesharakë, kur ofrojnë zgjidhje siç ishte lajmi i fundit se të papunët do të detyrohen me ligj të bëjnë kurse kualifikimi për t’u punësuar, a thua se shqiptarët ikin nga vendi se nuk kanë arsimin dhe jo vendin e punës?!!
Por përse ikën shqiptarët e Anijes Vlora?

Rreth 80 për qind e gjithë shqiptarëve që emigruan dikur kishin arsye papunësinë dhe të ardhurat e ulëta. Për të kuptuar se pse të tjerë vazhdojnë të ikin iu referohemi të dhënave zyrtare të INSTAT,i cili ka bërë një studim interesant pak kohë më parë, kur pyet emigrantët e kthyer në atdhe.

Po 80 për qind e të kthyerve thonë se në Shqipëri ka papunësi dhe shërbimet publike, veçanërisht arsimi dhe shëndetësia, janë të këqija. Gati 80 për qind e tyre nuk ka investuar asnjë lekë, pasi i përdorin vetëm për konsum vetjak bazë. Në sytë e tyre, Shqipëria e vërtetë mbetet njësoj si njëzet vjet më parë. Ndaj do të ketë për ca kohë një Anije si “Vlora” që simbolikisht pret në port, si dëshmi e një misioni që nuk është përmbushur. /Monitor.al

Presidenti Trump na ka mësuar me shumë vendime të paparashikuara dhe të habitshme në politikën e jashtme. Që nga prishja e marrëveshjes bërthamore me Iranin, afrimi me Rusinë, braktisja e protokollit të klimës dhe përshpejtimi i konfliktit me Korenë e Veriut, udhëheqësi i SHBA ka ripërcaktuar kufijtë e pjesës së dytë të shekullit të njëzetë.

Vendimi më i fundit për të zhvendosur ambasadën e SHBA në Jeruzalem, mund të funksionojë si përshpejtuesi i një cikli të ri lufte.

Në nyjen e ndërlikuar të jetës, historisë, arkitekturës dhe politikës që përbën mosmarrëveshjen themelore midis palestinezëve dhe izraelitëve, gjeografia ka qenë gjithmonë kokëfortë dhe asnjë hartë nuk është më politike (dhe e hutuar) sesa ajo e Jeruzalemit Ai është djepi i 3 besimeve fetarë dhe kryeqyteti pretenduar nga dy vende, statusi i të cilëve ka qenë thelbi i konfliktit arabo-izraelit për dekada të tëra.

Shtatëdhjetë vjet më parë, OKB votoi për ndarjen e Palestinës, në të cilën Jerusalemi u përcaktua si një “entitet i veçantë nën mbikëqyrjen ndërkombëtare”. Në luftën e vitit 1948 qyteti u nda në dy zona, nën kontrollin përkatës të Jordanisë dhe Izraelit. Në vitin 1967 ndarja u ndryshua nga fitorja e Izraelit mbi koalicionin e vendeve arabe që e lejoi atë të pushtojë dhe aneksojë zonën në lindje të qytetit; Vendosja e kësaj pjese të Jeruzalemit nën dominimin izraelit nuk është njohur asnjëherë ndërkombëtarisht.

Sot qyteti realisht është i ndarë në dy pjesë, 37 % e qytetit, përbëhet nga arabët (pjesa lindore), ndërsa pjesa perëndimore u përket izraelitëve. Të dyja palët e pretendojnë qytetin e shenjtë si kryqytetin e tyre.

Një qytet me një bashkëjetesë të vështirë prej dekadash mes palestinezëve dhe izraelitëve, ku lufta guerilase ka vijuar prej kohësh. Një qytet i ndarë më dysh. Vendet e tjera kanë ambasadat në Tel Aviv, ndëkohë në Jeruzalem kanë nga dy konsullata, një për secilin popull, izraelitët dhe palestinezët, shpesh herë konsullata që ndodhen jo më shumë se disa qindra metra larg.

Por, çfarë do të thotë saktësisht ky akt i fortë i Trump?

Njëri skenar parasheh mundësinë e njohjes së një kryeqyteti të dyfishtë, pra me Jeruzalemin e ndarë mes hebrejve dhe palestinezëve. Ndërsa skenari i dytë, është ai i një kryeqyteti të vetëm, atij të Izraelit. Këtij skenari i tremben të gjithë, madje edhe aleatët perendimorë të Trump që kundërshtuan ashpër vendimin. Me këtë skenar duhet të presim një një periudhë të re dhe të zgjatur të përplasjeve dhe luftrave. Në fund të fundit, gjendja e alarmit është rritur tashmë në të gjithë botën.

Por pse Trump do të prekë një ekuilibër të tillë të rrezikshëm?

Ky është ndoshta aspekti më i pakuptueshëm i këtij vendimi.

Përgjigjet që ofrohen janë shumë, por asnjëra nuk është vërtet bindëse. Shpjegimi zyrtar është se Presidenti kishte premtuar ta lëvizë ambasadën amerikane nga Tel Avivi në Jeruzalem që gjatë fushatës zgjedhore. Një argument tjetër është ligj i vitit 1995 ku kongresi ka votuar që Jerusalemi të njihet si kryeqyteti i Izraelit, por që prej asaj kohe çdo president ka ushtruar të drejtën të mos autorizojë aplikimin e tij. Trump vetë ka shmangur autorizimin dy herë.

Premtimi për ta njohur Jeruzalemin si kryeqytet konsiderohet si një pikë identiteti nga shumë lëvizje radikale të krishtera, dhe nga mjediset më konservatore hebraike. Për të mos harruar se “dosja Izraeli” është në duart e dhëndrit, burrit të Ivankës, Jared Kushner, i cili është një hebre ortodoks, prandaj ky skenar shihet si më i mundshmi. Por jo të gjitha këto shpjegojnë se pse Trump prek balancën e Lindjes së Mesme ku SHBA ka shumë për të humbur.

LUCIA ANNUNZIATA Drejtore e Huffpost Italia